از امام باقر (ع) است که پیغمبر (ص) فرمود: پیغمبر مرا در باره زن چندان سفارش کرد تا جایى که گمان کردم که او را جز بواسطه فاحشه آشکار (زنا و بى‏ عفتى علنى) طلاق نتوان داد.

و فرمود: هر کس حتى بر یک سخن ناگوار زن شکیبایى کند؛ خداوند او را از دوزخ رهایى بخشد و بهشت را برایش حتمى سازد، و 200 هزار حسنه برایش بنویسد، و دویست هزار گناه از او محو نماید، و دویست هزار درجه بالایش برد، و بهر موى تنش عبادت سالى برایش بنویسد.

اسحاق بن عمار از امام ششم (ع) پرسید حق زن به شوهر چیست؟ فرمود: شکمش را سیر کند، بدنش را بپوشد، و اگر جهالت کرد از او درگذرد. ابراهیم خلیل به خداوند از تند خویى ساره شکوه کرد، خداوند باو وحى فرمود: زن همانند استخوان دنده است اگر بخواهى راستش کنى مى ‏شکند و اگر با او همچنان مدارا نمایى از او بهره ‏ور گردى، گفتم: این سخنان از کیست؟ حضرت خشمگین شد، و فرمود بخدا این سخن پیغمبر (ص) است.

و از آن حضرت (ع): امام صادق (ع) زنى داشت که او را اذیت مى‏ کرد، و امام از او در مى‏ گذشت.
از پیغمبر (ص): هیچ بنده ‏اى از کسب حلال براى عیالش خرج نمى‏ کند مگر آنکه خداوند هر درمى را هفتصد برابر به او عطا نماید.

و نیز فرمود: بهترین مردان امت من کسانى هستند که به اهل خانه خود تعدى روا ندارد، و بر آنها رحمت آرد و ستم نکند، بعد این آیه را خواند: «مردان بواسطه برتری هایى که خداوند به آنان داده بر زنان تفوق دارند» (سوره نساء- 38).

از امام باقر (ع): هر که همسر دارد و لباس و غذاى ضرورى او را ندهد بر امام لازم است که بینشان جدایى افکند.
از امام ششم (ع)، در باره آیه شریفه: «و هر کس قدرت دارد باید از آنچه خدا به او داده است انفاق نماید» فرموده: مرد باید بزن چندان نفقه و خرجى دهد که بتواند خود را اداره کند و گر نه بینشان جدایى افکنده شود.
و از آن حضرت (ع): چون این آیه آمد: «اى مردم مؤمن خود و اهل بیت خود را از آتش بترسانید، و حفظ نمایید» (سوره تحریم- 6)، مردى مسلمان بگریه نشست، و گفت: من از خودم عاجزم، و تکلیف خانواده ‏ام نیز بگردنم افتاد.
پیغمبر (ص) فرمود:همین کافیست که آنها را به آنچه خودت را میخوانى امر نمایى و از آنچه خودت را باز مى‏ دارى نهى کنى.

و از آن حضرت (ع): زنى براى کارى خدمت پیغمبر (ص) آمد. حضرت فرمود:گویا تو از تسویف دهندگانى، پرسید تسویف دهنده کیست؟ فرمود: زنى که شوهر او را براى حاجتى صدا کند، و او همچنان شوهر را سر بگرداند تا وقت بگذرد وشوهر بخواب رود، که چنین زنى را ملائکه لعنت کنند تا شوهر از خواب بر آید.

و از آن حضرت (ع): خداى رحمت کند بنده ‏اى را که رابطه میان خود و زنش را نیکو سازد، که خداوند عز و جل سرنوشت زن را بدست او داده و وى را قیم و اختیاردار او نموده.

منبع: مکارم الأخلاق / ترجمه میرباقرى، ج‏1، ص: 412تا415.