پیشگویی از کیفیت شهادت

آخرین باری که دیدمش یادم می‏آید. روز جمعه بود. پسر دیگرم اسماعیل تعدادی از دوستانش را دعوت کرده بود و بعد از دو ماه جشن کوچکی برای ازدواجش گرفته بود. ابراهیم که آمد به او گفتم: «مامان! خوب کردی آمدی؛ دوستان شما و اسماعیل دور هم جمع هستند».

او گفت: «وای مادر! شما هم چقدر از این دنیا راضی هستید. برای دیدن دوستان و خوردن شام فرصت بسیار هست. من اولا به خاطر نماز جمعه آمده بودم و بعد هم آمده‏ام تا شما و پدرم را زیارت کنم».

با هم وارد اتاق شدیم. بعد پدرش، برادرش و زن برادرش را صدا زد. یک دستش را گذاشت روی شانه‏ی برادرش و دست دیگرش را روی شانه‏ی پدرش و گفت: «آمده‏ام با شما حرف بزنم».

گفتم: «بفرما». مکثی کرد و دوباره گفت: «مادر! من آمده‏ام با شما صحبت کنم؛ می‏خواستم بگویم اگر من شهید شدم، شما چه کار می‏کنی؟».

گفتم: «این چه حرفی است که می‏زنی؟». خندید و صورتش را خم کرد توی صورت من و گفت: «مادر! شما فکر می‏کنید کلمه‏ای قشنگ‏تر و بهتر از کلمه‏ی شهادت می‏توان پیدا کرد؟».

آن روز موقع رفتن، رو به من کرد و گفت: «مادر! از پدر خوب نگهداری کن. صبر شما از پدرم بیشتر است». به خواهرانش هم توصیه کرد حجابشان را رعایت کنند و نمازشان را سر وقت بخوانند. خدا شاهد است همان روز درباره‏ی نحوه‏ی شهادتش گفت: «حالا که وقت مناسب است بگذارید بگویم؛ تیر به سرم و چند جای بدنم می‏خورد. جسدم چند روز در بیابان می‏ماند، وقتی جسدم را پیدا می‏کنید می‏بینید سر ندارم. روی تپه‏ی بلندی می‏افتم و پاهایم از پشت آویزان است».

زمانی که طبق عادت می‏خواستم بعد از رفتنش از خانه، پشت سرش آب بریزیم، برگشت و گفت: «مبادا مثل عمو اکبر آب را بریزید روی سرم!». وقتی این حرف را می‏زد، آن قدر چهره‏اش نورانی شده بود که اصلا نمی‏توانستم باور کنم جوانی که رو به رویم ایستاده پسرم است.

به پدرش گفتم: «حاج آقا! ابراهیم دارد می‏رود و دیگر برنمی‏گردد. آیا ما لیاقت این جوان را داریم؟ لیاقت این زیبایی، نورانیت و خوش‏صحبتی را؟ این جوان مال ما نیست. او بهشتی است».

حاج آقا گفت: «زن! چرا پشت سر بچه‏ام این حرفها را می‏زنی؟ الآن با ماشین می‏رویم دنبالش».

ابراهیم همراه دوستش فریبرز احمدی سوار لندکروز شدند و رفتند. ما هم با ماشین خودمان دنبالشان این طرف و آن طرف می‏رفتیم. همین طور ویراژ می‏داد و با ما شوخی می‏کرد تا رسیدیم به فلکه‏ی چهارشیر. از ماشین پیاده شد و چند بار عرق شرمندگی را از پیشانی‏اش پاک کرد. همین طور تا زانو خم می‏شد و دستش را به سینه‏اش می‏چسباند که شما شرمنده‏ام کردید که تا این جا مرا همراهی کردید. پشت سر هم مثل ارتشی‏ها احترام می‏گذاشت. بعد سوار ماشین شد و در جاده‏ی ماهشهر به طرف پادگان غیور اصلی راه افتاد و ما با چشمانمان آنها را که دورتر و دورتر می‏شدند بدرقه کردیم. بچه‏های جبهه می‏گفتند: «هیچ وقت نماز شب ابراهیم ترک نمی‏شد».

علاقه‏ی شدید به امام رحمةالله