هنگامی که رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم طبق دستور الهی، علی علیه السّلام را در روز غدیر خم به خلافت منصوب فرمود، درباره ی ایشان فرمودند: مَن کُنتُ مَولاهُ فَهَذا عَلِیُّ مَولاهُ؛ هر کس من مولا و ولی او هستم، پس این علی مولا و ولی اوست. چیزی نگذشت که این مسأله در بلاد و شهرها منتشر شد.

نعمان بن حارث فهری، خدمت پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلّم عرض کرد: تو به ما دستور دادی که به یگانگی خدا و این که تو فرستاده او هستی، شهادت بدهیم، ما هم شهادت دادیم، سپس به ما دستور جهاد و حج و روزه و نماز و زکات دادی و ما، همه ی اینها را پذیرفتیم، اما با همه اینها راضی نشدی تا اینکه این جوان (علی علیه السّلام) را به جانشینی خود منصوب کردی و گفتی: «مَن کُنتُ مَولاهُ ... »، آیا این سخنی از ناحیه خودت است یا از سوی خدا؟

پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلّم فرمود: قسم به خدایی که معبودی جز او نیست، این دستور از ناحیه خداست.

نعمان روی برگرداند در حالی که می گفت: خداوندا! اگر این سخن حق است و از ناحیه تو، سنگی از آسمان بر ما فرود آر، در همین لحظه سنگی از آسمان بر سرش فرود آمد و او را کشت، در همین زمان آیه ی «سَألَ سائِلٌ بِعَذابٍ واقِعٍ لِلکافِرینَ لَیسَ  لَهُ دافِعٌ»؛ (تقاضا کننده ای، تقاضای عذابی کرد که واقع شد، این عذاب مخصوص کافران است و هیچکس نمی تواند آن را دفع کند، از سوی خداوند ذی المعارج است، خداوندی که فرشتگانش بر آسمانها صعود می کند.) نازل شد.

شایسته است، انسان راجع به کمالات و مقامات، روحی و جسمی و ارزشهای والای انسانی مولا علی علیه السّلام تفکر نموده و درباره حقانیت آن حضرت و مقام ولایت و وصایت بلافصل امام علی علیه السّلام به خلافت و جانشینی رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم بدون تعصب نظر دهند و انتظار از پیروان و شیعیان آن است که در پیروی عملی از آن امام معصوم علاوه بر معرفت فکری و محبت قلبی روز به روز تلاش بیشتر نمایند.